معرفی 10 تا از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی

از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی می توان به : حسین بهزاد، ایران درّودی، سلطان محمد نقاش، فرح اصولی، اسماعیل آشتیانی، بهجت صدر و …

در ادامه به معرفی برخی از هنرمندان نقاشی ایرانی می پردازیم.

هنرمندان نقاشی ایرانی : مردان

اسماعیل آشتیانی

دکتر اسماعیل آشتیانی، فرزند شیخ‎ مرتضی آشتیانی در سال “1271 ه. ش” در یک خانواده روحانی متولد شد، و در دهمین روز از اردیبهشت سال ۱۳۴۹ خورشیدی در تهران درگذشت. او آموزش علمی خود را در مدارس حوزوی و مدرسه دارالفنون به پایان رساند و تبدیل به یکی از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی شد.

علاقه به هنر نگارگری و استعداد در این هنر، از همان کودکی در وی پدیدار گردید ولی چون او از یک خانواده روحانی‎ بود، سرگرم به نقاشی شدن و پیوستن به دسته هنرمندان، نوعی سنت شکنی به حساب می آمد. دکتر اسماعیل آشتیانی، سر انجام با وجود مخالفت‌ های بسیار، به‌دنیای هنر پیوست.

آثار او در دوران زندگی و بعد از درگذشت وی در چند نمایشگاه به تصویر کشیده شده است. از بین آن ها می توان به این نمونه ها اشاره کرد: نمایشگاه هنر های زیبای ایران به تلاش انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی “شانزدهم بهمن ۱۳۲۴ شمسی تا دهم فروردین ۱۳۲۵ شمسی”، نمایشگاه آثار دکتر آشتیانی در انجمن ایران و آمریکا “آبان ۱۳۳۳ شمسی و اسفند ۱۳۴۹ شمسی”، نمایشگاه آثار نقاشان ایرانی در باشگاه مهرگان “آبان ۱۳۳۳ شمسی” و نمایشگاه آثار نقاشان نخبه معاصر ایران در مجلس شورای ملی “اسفند ۱۳۵۱ شمسی”.

حسین بهزاد

حسین بهزاد از مشهور ترین و بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی و استاد نگارگری محسوب می‌ شود که تمام سال‌ های عمر خود را صرف فراگیری، مطالعه و خلق آثار نقاشی و نگارگری کرد تا سهم به خصوصی در رشد و تکامل این هنر ایرانی داشته باشد و عوامل تغییرات بسیاری را در این زمینه فراهم کند.

وی در “۱۲۷۳ ه. ش” در تهران چشم به جهان گشود. جدش میرزا لطف‌ الله از مردم شیراز بود اما پدرش میرزا فضل‌ الله در اصفهان به دنیا آمد و در شیراز و اصفهان قلمدان‌ سازی را آموزش دید. حسین بهزاد تحصیلات خود را در مدرسه شرف ظفر آغاز اما پس از مدتی به دلیل علاقه به هنر نقاشی تحصیل را رها کرد.

بهزاد دلباخته‌ی هنر نقاشی بود به گونه ای که خودش گفته است: احساس ناشناخته و گُنگی مرا به سوی نقاشی می‌ کشید و من وقتی به پیروی از این احساس مداد یا قلم به دست می‌ گرفتم، مانند تشنه‌ ای که به برکه زلال و گوارایی رسیده باشد، احساس می‌ کردم که سیراب شده‌ام.

این نقاش ایرانی در شماری نمایشگاه در داخل و خارج کشور شرکت کرد و نمایشگاه انفرادی “نگاه به گذشته” را در موزه ایران باستان و در هزاره ابن سینا برگزار کرد. وی در اواخر عمر خود از هنرکده هنر های تزئینی، دکتری افتخاری دریافت کرد و به تدریس در آن هنرکده نیز مشغول شد.

سبک کار حسین بهزاد از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی، بر اساس مکتب اصفهان بنا شده است. در این سبک، اهمیت طراحی و محدودیت رنگ آشکار است. توجه به حالات و رفتار اشخاص، سایه‌ پردازی، کم کردن ریزه‌ کاری‌ ها، انتخاب مضمون‌های جدید و بعضی اوغات موضوع‌ های معاصر، از موارد بازگشت او از هنر نگارگری پیشین به حساب می آید.

مرتضی کاتوزیان

استاد مرتضی کاتوزیان از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی در روز یازدهم تیر ماه ۱۳۲۲ ه. ش در خانواده ای متوسط و دوستدار هنر در تهران چشم به جهان گشود. از کودکی شیفته هنر نقاشی بود و در تمام اوقات وی بدون مربی صرف یادگیری این هنر می شد.

در سال “۱۳۳۹ ه. ش” به صورت حرفه ای به کار گرافیک و نقاشی روی آورد. در حرفه‌ی گرافیک تعداد زیادی پوستر، آرم، جلد کتاب و بروشور ساخت. سال ۱۳۵۳ ه. ش مسئولیت برگزاری نمایشگاه بین المللی گرافیک تهران با عنوان گرسنگان آفریقا توسط سازمان جهانی I.A.A را بر عهده گرفت و به شکل آبرومندانه ای به پایان رساند و برنده جایزه پوستر همبستگی شد.

اکثر آثار استاد مرتضی کاتوزیان هنرمند نقاشی ایرانی، در سبک واقع گرایی می‌ باشند و با همان آثار شناخته شده است، اگرچه این نقاش ایرانی در سبک سورئالیسم (سورئالیسم یا فراواقع‌گرایی چیزی فراتر از یک سبک هنری است) نیز فعالیت داشته است. در مدت زمان سی سال تدریس و آموزش نقاشی از آتلیه کوچک خود او تعدادی نقاش به جامعه هنری ایران تقدیم کرد. برای معرفی و تشویق شاگردان خود سه نمایشگاه برای آنان بر پا کرد و در یک نمایشگاه به همراه آنان در موزه هنر های معاصر تهران شرکت کرد.

تا به امروز چهار جلد کتاب از آثار نقاشی استاد کاتوزیان به چاپ رسیده و تعداد عمده ای از آثار او به شکل پوستر ارائه شده است. تعداد پنج عدد از آثار این نقاش ایرانی در موزه هنر های معاصر تهران و تعداد بسیاری در کلکسیون مجموعه داران ایرانی و خارجی در کشور های متفاوت نگهداری می شود.

محمد بهرامی

محمد بهرامی هنرمند نقاشی ایرانی از موسسان هنر های گرافیک ایران در سال 1305 هجری شمسی چشم به جهان گشود. عشق و علاقه بسیار با شور فراوان به هنر نقاشی به طوری که از بدو تولد همراه با او بوده است. زیرا که از پنج سالگی شروع به نقاشی کرد. او در دوران تحصیل، مدتی نیز در هنرستان نقاشی هنر های زیبای کشور به یادگیری نقاشی پرداخت.

محمد بهرامی از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی، تا به حال آثار بسیاری بر مبنای ادبیات به وجود آورده است. او بسیار متواضع است و تا کنون از کار های خود گشایش مستقلی دایر ننموده است. آثار زیادی از وی را می توان در روی جلد کتاب ها و در صفحات کتاب و مجلات مشاهده کرد. امضای محمد بهرامی یکی از معروف ترین و شناخته ترین امضا های نقاش ایرانی از گذشته تا به حال ایران است.

مهم ترین آثار این نقاش ایرانی تابلو هایی است که با الهام گرفتن از شاهنامه فردوسی نقاشی نموده و در آن حماسه های تاریخ ایران را در نهایت جلال و شکوه به تصویر کشیده است. بهرامی در این آثار سبک تازه ای در هنر نقاشی ایرانی خلق نموده است.

بهزاد هراتی

استاد کمال الدین بهزاد، نقاش ایرانی که در هرات متولد شد. شواهد گویای این است که کمال الدین بهزاد در بچگی یتیم شده است. روح‌الله میرک نگهداری از او را در هرات بر عهده گرفت و به او هنر نقاشی را آموزش داد. ولی مصطفی عالی، تاریخ نویس ترک و صاحب نوشتن کتاب در تاریخ هنر، پیر سید احمد تبریزی را معلم او و جهانگیر، خلیل احمد را هنرمندی می داند که بهزاد شیوه او را ادامه داده است.

کمال الدین بهزاد در زمان کم، مشهور و معروف گردید و با کمک اولین حامی خود، میر علی شیر نوایی، از فرصت های هنری والایی بهره مند شد و کمی پیش از ۸۹۳ ه.ق به فرمانبرداری سلطان حسین بایقرا، از تیموریان، ملحق شد که دربار او در هرات مکان جمع شدن نخبه اهل ذوق و استعداد بود که نوایی و جامی و خواندمیر در رأس آن ها بودند. 

به دلیل محبوبیت بهزاد هراتی نقاش ایرانی، در قرن ها اشخاص زیادی کار هاى او را تقلید نموده اند و نامش را بر نقاشی هاى بسیاری گذاشته اند به همین دلیل تشخیص دادن نقاشی های اصلى او کار دشواری است. این بررسی ها به خصوص بعد از برپا شدن نمایشگاه هنر ایرانى در لندن سال ۱۹۳۱ میلادی تا اندازه ای به نتیجه رسیده است.

شیوه به کار بردن رنگ هاى مختلف و شفاف نقاشی ها نشان از حساسیت عمیق بهزاد نسبت به رنگ ها بوده است. از این نقاشی ها اینطور برداشت می شود که بهزاد بیشتر به رنگ هاى سرد “طیف رنگ های سبز و آبى” میل داشته، ولی در همه جا با استفاده از رنگ هاى گرم به ویژه “نارنجى تند” در کنار آن ها، متعادل سازی را انجام داده است.

سلطان محمد نقاش

سلطان محمد نقاش یکی از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی، استاد بزرگ نقاشی و تذهیب و ریزکاری ایران در قرن دهم هجری شمسی است. سلطان محمد هنرمند اواخر سلطنت سلطان حسین بایقرا و سلاطین اولیه صفوی یعنی شاه اسماعیل اول و شاه طهماسب اول بوده است.

شیوه نقاشی سلطان‌ محمد، دوره دوم مکتب تبریز شناخته می‌ شود. آثار او در میانه‌ی اول زندگی هنری، متأثر از سبک هنری ما قبل صفویان در غرب ایران بوده، اما پس از آن، جریان‌ های نوین رایج در دربار صفوی را برعکس می‌ کند.

در سال ۱۳۹۴ فیلم مستندی به نام سلطان محمد نقاش درباره زندگی و آثار این نقاش ایرانی به تهیه‌ کنندگی و کارگردانی سید وحید حسینی نامی ساخته شد.

بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی : بانوان

در بین بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی مدرن نام بانوان به چشم می آید که در نقاشی و هنر های تجسمی از آوازه‌ی ملی و جهانی برخوردار هستند. در این بخش از مقاله به معرفی چند تن از بانوانی که از مشاهیر و پیشگامان نقاشی معاصر ایران به شمار می آیند، می پردازم و آن ها را معرفی می کنیم.

ایران درّودی

بانو ایران درّودی در سال ۱۳۱۵ شمسی در خراسان و در خانواده‌ ای شناخته شده چشم به جهان گشود. خانواده پدری وی از بازرگانان سرشناس خراسان، و خانواده­ مادری او از بازرگانان قفقاز بودند که بعد از انقلاب شوروی به ایران مهاجرت کرده و در مشهد زندگی می کردند.

وی با علاقه‌ ای که از خردسالی به هنر نقاشی داشت‌ پس از پشت سر گذاشتن تحصیلات متوسطه، راهی فرانسه شد و تحصیلات خود را در دانشکده عالی هنر های زیبای پاریس بوزار به پایان رساند. ایران درّودی در بروکسل برای شفاف کردن رنگ‌ های نقاشی دوره­ ویترای را در مجموعه آموزشی سلطنتی بروکسل گذراند و تاریخ هنر را در مدرسه لوور پاریس فرا گرفت و تبدیل به یک نقاش ایرانی برجسته شد.

موزه هنر های معاصر نیویورک، موزه ایکسل بلژیک، موزه هنر های زیبای کرمان، کاخ موزه سعدآباد، موزه هنر های معاصر تهران و کاخ صاحبقرانیه از دسته مکان‌ هایی‌ هستند که در کنار مجموعه داران سرشناس، آثار ایران درّودی هنرمند نقاشی ایرانی را در گنجینه خود دارند.

تاریخ وفات: بانو ایران درّودی در هفتم آبان ماه ۱۴۰۰ شمسی در سن ۸۵ سالگی دار فانی را وداع گفت.

فرح اصولی

بانو فرح اصولی یکی از بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی در بخش بانوان، در شهر زنجان متولد شد. یادگیری هنر نقاشی را بازه زمانی سال‌ های 1347 تا 1350 از هنرستان هنر های زیبای تهران شروع کرد. سپس وارد دانشکده‌ هنر های زیبای تهران شد و به ادامه تحصیل در رشته‌ گرافیک مشغول شد. سال 1357 برای اولین بار آثار خود را در یک کارنمای جمعی در خانه‌ آفتاب تهران به نمایش گذاشت.

این نقاش ایرانی آثار خود را در شهر های زنجان، یزد، اصفهان و رفسنجان نیز به نمایش گذاشت. فرح اصولی همچنین سال 1382 در سامان‌دهی ششمین دو سالانه‌ هنر نقاشی ایران نقش پر رنگی داشت. سال 1370 نقاشی‌ های وی در یک نمایشگاه گروهی در مرکز مطالعات ایرانی در دانشگاه کلمبیای نیویورک به نمایش گذاشته شد.

آثار وی در سال 1376 در “آرت‌فر آرت‌ اکسپوی پکن “ به نمایش در آمد، همین طور در 1397 به‌ واسطه‌ زیرزمین دستان در آرتفر دوبی حضور یافت. فرح اصولی حضور در آرت اکسپو کاخ کنگره‌ ها (پاریس)، آت‌فر پاریس مدرن، معاصر ابوظبی و… را نیز در رزومه خود دارد.

نگاره هایی که بانو فرح اصولی، سال‌ ها قبل برای مستند “تاریخ یک شهر”، از حمله مغول‌ ها به شهر نیشابور، آتش‌سوزی‌ ها، زلزله‌ ها و دیگر وقایع تاریخی و طبیعی این شهر کشید، راه او را برای آوردن نگارگری به هنر های معاصر ایران هموار کرد.

لیلی متین دفتری

بانو لیلی متین دفتری از جمله بهترین هنرمندان نقاشی ایرانی متولد ۱۳۱۵ در تهران و درگذشت او سال ۱۳۸۶ در پاریس است. او از هنرمندان هنر نو و معاصر ایران و از پایه گذاران شیوه نقاشی مینی‌مالیستی یا ساده‌گرایانه در ایران به‌ شمار می‌ رود. لیلی دختر احمد متین‌ دفتری، نخست‌ وزیر ایران بود و تا قبل از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، در دسته دوستان نزدیک فرح پهلوی قرار داشت.

لیلی متین دفتری هنرمند نقاشی ایرانی نو بوده است. این نقاش در آثار خود فارغ از موضوع، همواره اشکال ساده و رنگ‌ های تخت را به سبکی فرم‌گرا و با زبانی آسان به تصویر کشیده است. در کل نقاشی‌ های وی را از نظر موضوعی می‌ توان به چندین دوره کاری نقاشی‌ های گیاهان، طبیعت بی‌جان، پرتره و فیگورها تقسیم نمود.

لیلی نوه دختری دکتر مصدق  و فرزند دکتر احمد متین‌ دفتری، در خاندانی فعال از نظر سیاسی و اجتماعی به دنیا آمد. فعالیت فرهنگی را از این خاندان پر جنب‌ و جوش به ارث برد اما در زندگی اجتماعی چندان در ارائه آثارش فعال نبود. 

با اینکه از رفاه و معروف بودن برخوردار بود ولی به عرضه‌ آثارش در نمایشگاه فردی و جمعی میلی نداشت و برعکس هم‌ دوره های خویش به فعالیت فرهنگی متداول نپیوست.

وی در خلوت خود با نقاشی‌ هایش به‌ مانند یک عشق خصوصی رفتار می‌ کرد، به طوری که خلق اثر بیشتر به‌ معنی ارتباط‌ گیری با خود و شناخت بیشتر از خودش تا معرفی خود به دیگران است. چنین که در بازه زمانی سال‌ های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۳ میلادی چند نمایشگاه در سکوت، در ایران و خارج از کشور داشته است.

همین بی‌ ادعایی و فروتنی این نقاش ایرانی آوازه و چهره او را بین هنرمندان دوره خود کم‌ رنگ‌ تر نشان می‌ دهد.

بهجت صدر

خانم بهجت صدر محلاتی، تولد: ۱۳۰۳ وفات: ۱۳۸۸ نقاش ایرانی بود. او متولد اراک است.  بهجت صدر اولین فرزند قمر امینی صدر و محمد صدر محلاتی بود از خاندان های شناخته شده اراک بودند. خانواده‌ اش در سال ۱۳۰۹ ساکن تهران شدند.

وی در سال “۱۳۱۳” به دانشسرای مقدماتی و در سال “۱۳۲۷” به دانشسرا راه یافت و سال “۱۳۳۳” با رتبه یک در رشته نقاشی از دانشکده هنر های زیبای دانشگاه تهران موفق به دریافت پایان نامه هنری شد. بهجت صدر از پیشتاز ترین و حرفه ای ترین چهره‌ های هنر معاصر و نو از نخستین زنان هنرمند نقاشی ایرانی است که در صحنه‌ هنر بین‌المللی ظاهر شد.

سبک اصلی بهجت صدر پاشیدن رنگ بر روی یک سطح و سپس جمع کردن آن با کاردک حکایت از دریافت هایی دارد که نقاش در مواجه با جهان بیرون به عنوان سوژه یک بار آزموده است. سبک نقاشی او مشابه به جبران است و در حقیقت او به موضوع اصلی گسیختگی بر می گردد که نگاه و دیده شدن است، ساختار این بازگشت شبیه به ساختار تروما برای برگشت به موضع رنج و درد است.

گفته ای از بهجت صدر: من بهجت صدر نقاش ایرانی. از ناچاری به نقاشی رو نیاوردم، از امکانات نمایشگاه‌ های دنیا به دلیل فروش نفت استفاده نکردم. به طبیعت بیش‌ تر از انسان‌ ها کشش داشتم.

دهه‌ی شصت دوره تجربه‌ های تازه برای وی بود. به دلیل درگیری با بیماری، کار بر روی بوم بزرگ برای او سخت شده بود؛ پس نقاشی‌ های بزرگ‌ اندازه را کنار گذاشت و به فوتومونتاژ و عکس- نقاشی در اندازه‌های کوچک مشغول به کار شد.

نوشته شده توسط شرکت دیجیتال مارکتینگ فیبی لند.