3 مورد راجب به معرفی ظروف چینی و تاریخچه آن

همه به این مورد اعتقاد دارند که، یکی از سالم ترین ظروف برای خوردن غذا ظروف چینی است. در واقع جنس این ظروف از نوعی سرامیک است که برای طبخ و سرو غذا از زمان های خیلی گذشته مورد استفاده قرار می گرفته و همان طور که از نام این ظروف پیداست، سر چشمه این ظروف کشور چین بوده است.

معرفی ظروف چینی

به کل ظروف چینی فراورده ای از صنعت سرامیک است که به بهانه سرو غذا تولید می شود. این ظرف ها بر پایه نوع شیوه تولید شان به گروه های مختلفی تقسیم می شوند:

• فرایند حرارتی
• شفافیت
• درصد جذب آب
• نور گذری
• دمای پخت

ویژگی های ظروف چینی (قطعات سرامیکی لعاب خورده)

1. دارای ترکیب سفید رنگ و شیشه ای
2. این ظروف دارای نفوذ ناپذیری آب هستند و با رنگ های مصنوعی زینت داده شده اند (در بعضی از چینی ها جذب آب بسیار اندک است و بین۰٫۲ درصد تا 1 درصد تغییر پذیر است )
3. در صورت برخورد ضربه ای نرم و آرام به قطعه چینی صدایی به مانند صدای زنگ به صورت مداوم از آن شنیده می شود.
4. مقاوم در برابر حرارت که برای سرو مواد غذایی ایمن و برای سلامت انسان بدون ضرر هستند.
5. بدون سرب و کادمیوم هستند.
6. با دوام، مستحکم و متنوع
7. لعاب مورد استفاده در آن، سبک و در همین حال قوی و جذاب می باشد.

بررسی های به عمل آمده بیانگر این موضوع است که به علت بالا بودن دمای پخت ظروف چینی (حدود 1400 درجه) و سطوح صاف و صیقلی که شستشوی آن را راحت تر می کند، این ظروف از لحاظ بهداشتی بودن، با کیفیت ترین ظروف برای سرو غذا هستند.

البته نیاز به توجه است که پوشش لعاب ظروف چینی تاثیری بر ترکیبات غذا ندارد و می توان این ظروف را هم برای مصرف غذا های سرد و هم غذا های گرم به کار برد.

چینی زجاجی، پرسلان نرم، پرسلان سخت و چینی استخوانی انواع مختلفی از این ظروف چینی لعاب‌ دار می باشند که با توجه به خواص فیزیکی، شیوه پخت و ویژگی ها با یک دیگر تفاوت هایی دارند.

در این بین بهترین نوع ظروف چینی پرسلان سخت می باشد. دمای پخت پرسلان سخت در مرحله اول بین 980 تا 1000 درجه و در مرحله دوم که دمای کوره لعاب است بین 1360 تا 1420 درجه است. جذب آب در پرسلان سخت خیلی کم می باشد ( در حدود کمتر از 0.2 درصد ) و سفیدی این نوع چینی حدود 0.75 می باشد.

تاریخچه ظروف چینی

پیشینه تولید ظروف چینی به بیش از 1700 سال قبل بر می گردد. زادگاه و مرکز این ظروف کشور چین است و بعد از مدتی آوازه و صدای این ظروف به دیگر کشور ها هم رسید. امروزه بسیاری از این ظروف قدیمی و کمیاب در موزه های معروف جهان نگهداری می شوند.

تاریخ صادرات ظروف چینی از کشور چین به قرن 8 بر می گردد. و هدف این صادرات، منطقه خاورمیانه بود. در ابتدا فقط اشرافی ها و پادشاهان از این ظروف استفاده می کردند ولی بعد ها این ظروف جای خود را در بین تجار و بازرگانان هم باز کردند.

در قرن نهم میلادی مرکز تجارت دنیای اسلامی بغداد بود و ظروف چینی و ابریشم، کالا هایی بودند که دارای بیشترین خرید و فروش بودند. در سال “1405 تا 1433” یکی از مشهور ترین دریانوردان چین به نام «جنگ خه» در مدت 29 سال با سفر به اقیانوس های آرام جنوبی و هند، تجارت خارجی چین را متحول کرد.

جنگ خه در سفرهایی که به نقاط مختلف جهان داشت ظروف چینی مرغوبی را برای هدیه و سوغات به همراه می برد و امروزه این ظروف نفیس در موزه های مختلف جهان نگهداری می شود.

فقط در موزه توپکاپی استانبول حدودا 13 هزار از این ظروف قرار دارد، که همه آن ها مختص به تولیدات کوره های داخلی است.

در قرن 16 ظروف چینی به کشور پرتقال و در مرحله بعدی به اروپا راه یافت. پس از جنگ های طولانی مدت هلند به جای پرتقال بر اقیانوس آرام غربی مسلط شد و به بزرگ ترین خواهان ظروف چینی تبدیل شد.

کشور هلند در بین سال های “1636 تا 1639” صد ها هزار قطعه و ظروف چینی را خریداری کرد. تمامی این ظروف ساخت شهر «جین ده جن» بود. تفاوت ظروفی که در «جین ده جن» تولید می شد با بقیه ظروف در شکل قالب و سبک هنری به کار رفته در آن بود، که مشابه با سلیقه غربی ها ساخته شده بود.

در آثار و ظروفی که از آن دوران به جای مانده است، نقش و طرح هایی از گل لاله وجود دارد که به همراه طرح ها و نقش های سنتی چينی مانند انسان، گل و پرنده آرایش خاصی به این ظروف بخشیده است که مناسب با سلیقه اشرافیان اروپا بوده است.

همینطور تعداد زیادی از کشور های اروپایی پس از خرید ظروف چینی شروع به کپی برداری از این ظروف کردند. در سال 1755 اروپاییان کائولین یا همان خاک چينی را در خاک اروپا کشف کردند که این موضوع باعث آسان شدن روند ساخت ظروف چینی در کشور های اروپایی شد.

در این بین و در قرن 18 تبلیغ کنندگان مذهبی که رفت و آمد هایی به چين داشتند مدارک فنی مهمی را از چين به اروپا بردند و به این ترتیب اروپاییان راز ساخت ظروف چینی را آموزش دیدند و در سال 1768 برای اولین بار اروپاییان ظروف چینی را تولید کردند که مشابه ظروف تولید شده در “جين ده جن” بود.

حتی شهر «ايزنيک» در جنوب شرق استانبول را به نام جين ده جن ترکیه می دانند.

شیوه ساخت ظروف چینی

همان طور که در تاریخچه ظروف چینی بیان شده است این ظروف از خاک چینی و یا کائولین به دست می آیند و به سفالی که رنگ و لعاب به خود بگیرد چینی نامیده می شود. از مواد اولیه دیگر که برای ساختن این ظرف ها نیاز است می توان به فلوسپات اشاره کرد و این ماده را با کائولین ترکیب می کنند.

این ترکیب ها دارای فرمول های بسیار منحصر به فرد و خاص می باشد و هر کسی نمی تواند به هر اندازه که دوست دارد این دو مواد را با یک دیگر ترکیب نماید. خمیری که از ترکیب این دو مواد ایجاد می شود خمیر کالباس نام دارد و پس از این که فرآیند هایی را طی می نماید به کمک دستگاه های فرم دهی تبدیل به ظرف های چینی می شود.

پس از این که توسط دستگاه ها فرم دهی ها شکل گرفت در قالب های «دو غاب» ریخته می شود و پس از گذشت یک روز چینی ها را در کوره قرار می دهند. در کوره ها ۱۳۵۰ درجه به این ظروف دما داده می شود و پس از این کار بر روی آن ها عکس برگردان هایی چاپ می شود و دوباره وارد کوره می شوند.

نوشته شده توسط شرکت دیجیتال مارکتینگ فیبی لند.