معرفی منصوره حسینی نقاش ایرانی
منصوره حسینی، نقاش و پیکرساز نوگرا معروفی است. به علاوه، او به عنوان یک منتقد هنری در برخی مجلات فعالیت می کند. در دوسالانه ونیز شرکت کرده و موفق به کسب جایزه نقاشان آسیایی در رم شده است.
آثار منصوره حسینی در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی در ایران، ایتالیا، چکسلواکی و یوگسلاوی به نمایش گذاشته شده است. او در دوسالانه تهران نیز حضور داشته و آثار خود را به نمایش گذاشته است. همچنین در سال ۱۳۳۶، نمایشگاهی از آثار خود را در نگارخانه وانتاجو در شهر رم برگزار کرده است.
متاسفانه، در تیر ماه سال ۱۳۹۱، حسینی در شهر تهران درگذشت. در ادامه به معرفی و زندگی نامه کامل این هنرمند نامدار می پردازیم با ما در آکادمی رشیدی همراه باشید.
زندگینامه منصوره حسینی
منصوره حسینی در سال ۱۳۰۵ در تهران به دنیا آمد. او یکی از هنرمندان پیشگام هنر نوگرای ایران است و در زمینه نقاشی و پیکرسازی فعالیت می کند. از سنین کودکی، خانه پدری بزرگ خود را به یاد دارد که با معماری به سبک قاجاری ساخته شده بود.
در همین خانه بود که منصوره حسینی برای اولین بار با نقاشی آشنا شد. در سن ۱۰ سالگی در یک روز زمستانی، درختان کاج حیاط خانه را در دفترچه مشق خود کشید. این طرح باعث شد پدرش، علی‌اکبر حسینی، که خودش هم عاشق هنر بود، برای او معلم خصوصی نقاشی بگیرد و این آغاز فعالیت نقاشی او بود.
منصوره حسینی به عنوان یک شاعر هم مشهور بود و در مدرسه‌ها به عنوان شاعر معروفی شناخته می‌شد. وی در سال ۱۳۲۸ لیسانس نقاشی خود را از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دریافت کرد. سپس در سال ۱۳۳۸ پایان‌نامه خود را از آکادمی هنرهای زیبا در رم برای دریافت مدرک تحصیلی خود به پایان رساند.
وقتی که منصوره حسینی در دانشکده هنرهای زیبا تحصیل می‌کرد، این دانشکده چهار پنج سال عمر داشت. استادانی که به منصوره آموزش دادند عبارتند از: حیدریان، وزیری، صدیقی، مقدم، رولان دوبرول و مارت سلستین آیو (خانم امین‌فر).
در اوایل تحصیلاتش در دانشکده هنرهای زیبا، منصوره حسینی به پژوهش و بررسی بسیاری از بندهای آموخته‌های خشک دانشکده پرداخت و به سمت سبک‌های امپرسیونیستی و پسا امپرسیونیستی روی آورد. او به شدت به آزادی در بیان خود علاقمند بود و از جریان‌های هنری نوین الهام گرفت.
منصوره حسینی خود در این باره می‌نویسد: “مادام آشوب مرا تشویق می‌کرد، ولی حیدریان متلک می‌پراند و می‌گفت سزانَک شده‌ای، در حالی‌که من اصلاً سزان را نمی‌شناختم و سال‌های آخر دانشجویی بود که کم‌کم با کارهای او آشنا شدم.”
بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه در سال ۱۳۲۸، منصوره حسینی به عنوان یک نقاش نوگرا فعالیت خود را ادامه داد و در چند نمایشگاه گروهی نیز شرکت کرد. سرانجام در اسفند سال ۱۳۳۳ به ایتالیا برای ادامه تحصیل رفت. وی در آکادمی هنرهای زیبای رُم پذیرفته شد و در سال دوم نام‌نویسی کرد. استاد راهنمای او در آکادمی هنرهای زیبای رُم، «امریکو بارتولی» بود که در نقاشی فیگوراتیو شیوه‌ای آزاد داشت.
در ایتالیا، منصوره حسینی همانند بسیاری دیگر از نقاش‌های ایرانی آموزش دیده در آکادمی رم، از مکتب نقاشی رم و به ویژه شاخه‌ای از اکسپرسیونیسم آرام هنر خود را پیشرفت داد. هماهنگی احساسات او با زیباشناسی مکتب رم نیز در این فرایند نقش داشت. علاوه بر این، در سال ۱۳۲۵، منصوره حسینی از نخستین هنرمندان ایرانی بود که در دوسالانه ونیز حضور پیدا کرد و آثارش را در این نمایشگاه به نمایش گذاشت.
در سال ۱۳۳۶، نگارخانه «وانتاجو» در شهر رم نمایشگاهی از ۱۹ پردهٔ نقاشی منصوره حسینی برگزار کرد. گزارشگر هنری روزنامه دومنیکا در این باره نوشت که: “به نظر می‌رسد که منصوره، نقاش آینده‌دار ایرانی و میهمان عاشق رم، هوشمندانه از “مکتب رم” بهره گرفته و حال و هوای نقاشی ما را با پیچیدگی تزیینی و خیالی نقاشی قدیم ایرانی درآمیخته است”.
منصوره حسینی در نقاشی‌های خود همواره گرایش تصویری و انتزاعی را به صورت موازی و در ارتباط با هم دنبال کرده است. در نقاشی‌هایش از سنت تصویری مدرن غرب بهره می‌گیرد و در ترکیب بندی‌های انتزاعی و نیمه انتزاعی تمایلی آشکار به استفاده از عناصر سنتی ایرانی مانند خط و منحنی‌های موزون دارد. به عنوان مثال، در نقاشی گلها، منظره‌ها و تک‌چهره‌هایش، عناصری همچون گلها و درختان با تفکیک‌های رنگی و ظریف، در کنار خطوط و منحنی‌هایی که به صورت نیمه انتزاعی و با استفاده از روش‌های سنتی ایرانی مانند نگارگری‌های اسلامی، ترکیب شده‌اند.
وی به علاوه کارهای نقاشی، در روزنامه‌ها و مجلات هنری، نقدهایی اندیشه برانگیز و پر محتوا دربارهٔ نقاشی و هنرمندان نقاش نیز منتشر کرده است. او به عنوان یک نویسنده، نقدهایی دربارهٔ موضوعات مختلف هنری مانند نقاشی، معماری، موسیقی و غیره را نوشته و منتشر کرده است.
نمایشگاه‌های منصوره حسینی
منصوره حسینی کارهای خود را در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی در ایران، ایتالیا، چکسلواکی، یوگسلاوی و برخی دیگر از کشورها به نمایش گذاشته است. برخی از نمایشگاه‌هایی که وی در آن‌ها شرکت کرده است عبارتند از: دوسالانه تهران (۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵)، دوسالانه (بی‌نال) ونیز (۱۳۳۵)، چهارسالانه رم (۱۳۳۷) و غیره.
خانم حسینی همچنین چندین جایزه را به دست آورده است، از جمله: برنده نمایشگاه “نقاشان آسیایی در رم” (۱۳۳۷)، برنده مسابقه ثبت زیبایی‌های رُم (۱۳۳۸)، برنده مسابقه نقاشی از مناظر شهرستان جووانی کامپانو (۱۳۳۸)، برنده نمایشگاه ملی هنر معاصر “الهام از حیات نبات” (۱۳۳۸) و غیره.
کارهای منصوره حسینی در دو نمایشگاه مروری بر آثار، به نمایش گذاشته شده است. در نمایشگاه اول، که در فرهنگسرای نیاوران در سال ۱۳۷۷ برگزار شده بود، آثار او به نمایش در آمد. همچنین، کارهای او در پنجمین نمایشگاه “پیشگامان نوگرایی در ایران”، که در موزه هنرهای معاصر ایران در سال ۱۳۸۳ برگزار شد، به نمایش گذاشته شده است.
درگذشت منصوره حسینی
منصوره حسینی پس از درگذشت، پیکرش در روز پنج شنبه، هشتم تیر ماه ۱۳۹۱، توسط همسایگان پیدا شده و به پزشکی قانونی منتقل شد. او در سال ۱۳۹۰ به دلیل بیماری قلبی و کهولت سن، در بخش سی‌سی‌یو بیمارستان شهدای تجریش بستری شده بود.
نوشته شده توسط شرکت دیجیتال مارکتینگ فیبی لند.
دیدگاهتان را بنویسید